Herkese merhaba 😃🌞☀️
Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Okumakta zorlandığım ve iki kez yeniden başlamak zorunda kaldığım bir kitaptı. Ama iyi ki de bırakmamış, okumak için kendime ısrar etmişim. Hikâye Haşlanmış Harikalar Diyarı ve bir başka gerçeklik olan Dünyanın Sonu arasında dönüşümlü olarak aktarılması, biz okuyucuları yoruyor, bence ama bu evrenlerin birbiri ile bağlantılı olduğunu sonraki sayfalarda anlıyoruz ve alışıyoruz. Haşlanmış Harikalar Diyarı’ndaki ana karakterin fazlasıyla ifadesiz, kayıtsız olması, yaratılan evrenin bağlantılarının da kopuk olması benim için sıkıcılık unvanını kazanması beni sıktı ama bir o kadar da kendime benzettim. Bir de Murakami’nin okuduğum tüm kitaplarında merkeze koyduğu tek bir erkek karakterin farklı evrenlerdeki deneyimlerini okuyormuşum gibi bir etki bırakmaya başladı. Öte yandan bambaşka ve acayip bir yer olan Dünyanın Sonu’nda olanları ise çok cılız bir merakla takip edebiliyorsunuz ki tüm romanın en güzel yeri burası, bence. Ancak klasik bir Murakami tasvirini yani yemekler, müzikler ve kent yaşantısı içindeki küçük detaylarla süslenmiş bir hikâye anlatıcılığı karşılıyor,biz okuyucuları.
Özellikle hikayede karakterlerin isimlerinin olmaması,yaptıkları meslekler veya dış görünüşlerinde göze çarpan detaylar üzerinden hikaye boyunca tasvir edilmesi ilk etapta gözüme çarptı ve bu beni rahatsız etti. İkinci olarak hikâyenin kilit noktası psikoloji ve insanlık için hala büyük bir kısmı muamma olan bilincin katmanları ve nasıl işlev gösterdiğidir. Bu anlamda paralel olarak ilerleyen iki mekândaki benzer noktalar bir alt metin oluşturmuş ve okumayı daha zevkli hale getirmesini sevdim. Kahramanın kendisini sıkışmış ve huzursuz hissettiği, bir an önce kaçmaya çalıştığı bir mekânda, yaşama odaklanması gerekirken, birden nereden geldiği belli olmayan bir ilgi ile günü ve saati tahmin etmeye çalışması bunun en iyi kanıtı olduğunu düşünüyorum. Tavsiye ederim. Keyifli okumalar. 🌸
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder